سیستمهای اعلام حریق از لحاظ سخت افزار به طور کلی به دو دسته ی آدرس پذیر و کانوشنال (متعارف ) تقسیم میشوند.

سیستمهای اعلام حریق آدرس پذیر به دو دسته ی سیمی و بی سیم(وایرلس) تقسیم میشوند.
سیستمهای اعلام حریق کانوشنال به دو دسته ی جریانی و رله ای تقسیم میشوند.

سیستمهای اعلام حریق بیم دتکتور (Beam)  ، فلیم دتکتور ( Flame) و دتکتورهای مکشی و جدیدترین نوع دتکتورها یعنی بیم دتکتورهای OSID Beam Detector از انواع دیگر سیستمهای خاص اعلام حریق هستند.


اعلام حریق کانوشنال ( متعارف) : در این سیستم ابتدا چند ناحیه خاص مشخص میکنیم و در هر ناحیه تعدادی دتکتور و شاسی قرار میدهیم .به هرکدام از این نواحی یک زون گفته میشود و در هنگام بروز حادثه شماره زون مربوط روی پنل مشخص میشود ولی محل دقیق حریق را باید داخل آن منطقه جست و جو کرد و به همین دلیل در این سیستم سرعت اطفا کاهش پیدا میکند.البته این سیستم به دلیل قیمت مناسبی که دارد استفاده عمومی برای ساختمانهای مسکونی با تعداد زونهای پایین را دارد.

اعلام حریق آدرس پذیر : در این سیستم هر دتکتور و هر شاسی و هر آژیر شماره مربوط به خود را دارد و در هنگام بروز حادثه محل دقیق حریق مشخص است و سرعت اطفا افزایش پیدا میکند و البته قیمت بالای تجهیزات آدرس پذیر باعث شده تا بیشتر در اماکن صنعتی و اداری بزرگ استفاده شود.

اعلام حریق وایرلس : سیستم آدرس پذیر در واقع همان سیستم آدرس پذیر است با این تفاوت که ارتباط بین پنل و دتکتورها و شاسی ها بصورت بی سیم است و از طریق امواج فرمان ها انتقال پیدا می کنند.در این سیستم معمولا هر دوسال نیاز به تعویض باتری تجهیزات وجود دارد و مناسب مکانهایی است که امکان سیم کشی وجود ندارد.

اعلام حریق رله ای (دزدگیری) : این سیستم مورد تایید آتش نشانی نیست و بر روی دزدگیرهای اماکن نصب میشود وساختار مشابه پنل کانوشنال را دارد ولی  به دلیل خطاهایی که دارد توصیه نمیشود ! ! !